Έχουν θέση τα ηθικά διδάγματα σε μία επιχείρηση; Σε μία Πολυεθνική; Βρίσκεται ανάμεσά μας πνεύμα Θεού όταν κλείνονται εμπορικές συμφωνίες; Παίζει ρόλο ο ηθικός νόμος στην ζωή ενός επιχειρηματία ή τελικά είναι αλήθεια ότι "δεν πάει κανείς μπροστά με τον Σταυρό στο χέρι";
Οι εμπορικές τακτικές και ο τρόπος συμπεριφοράς σε μία επιχείρηση φαίνεται να διέπονται από τους δικούς τους νόμους. Η ιστορία όμως ενός Προέδρου κάποιας Πολυεθνικής (τα ονόματα για ευνόητους λόγους παραλείπονται) και ο τρόπος που εκείνος κέρδισε την προαγωγή αποδεικνύουν ότι με τον Σταυρό στο χέρι ανεβαίνεις ψηλά, ίσως όχι γρήγορα αλλά σίγουρα, αργά και σταθερά.
Το παρακάτω περιστατικό συνέβη αρκετά χρόνια πριν, σε εισερχόμενο τότε στέλεχος στον κόσμο των επιχειρήσεων. Τώρα είναι πλέον καταξιωμένος επιχειρηματίας και παγκοσμίως γνωστός. Μου το διηγήθηκε ο ίδιος προσωπικά.
ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΦΑΕΙ ΠΟΙΟΝ;
Σε κάποιο από τα μέρη που ταξίδεψε, ο Αντιπρόεδρος της εταιρίας καθώς ετοιμαζόταν για συνέλευση, αναγνώρισε από το γράψιμο του βοηθού αυτού τον πραγματικό συντάκτη όλων αυτών των νομικών εγγράφων για τα οποία είχαν πάρει τα εύσημα οι αντίστοιχοι Νομικοί Σύμβουλοι.
Ο Αντιπρόεδρος του έκανε το τραπέζι δίνοντάς του παράλληλα συμβουλές για να ανέβει και αυτόςστην κλίμακα της εταιρίας και να πάρει προαγωγές.
"Αυτός ο κόσμος είναι ένας σκυλίσιος κόσμος (αμερικάνικη έκφραση) όπου ο ένας σκύλος τρώει τον άλλο. Έτσι παίρνεις προαγωγή. Κοίτα εμένα που είμαι Αντιπρόεδρος. Έτσι έφτασα εδώ".
Επομένως, ας γίνω εγώ η γάτα, να μη σηκώσω κεφάλι και να αφήσω την δουλειά μου να μιλήσει για μένα.
Και, όταν θα είναι όλοι φαγωμένοι και τραυματισμένοι, η αξία της δουλειάς μου θα μου δώσει την προαγωγή και όχι τα επιχειρήματα στα οποία βασιζόντουσαν οι σκύλοι".
Τα χαρίσματά του δε, εκτός από την αδιαμφισβήτητα εξαιρετική εργασία που έκανε, ήταν η ειλικρίνεια, η διάθεση για δουλειά, η τιμιότητα και η ευσυνειδησία. Ήταν το πλέον έμπιστο πρόσωπο των μεγάλων στελεχών της εταιρίας. Μπορούσαν να στηριχθούν πάνω του. Δεν πρόδιδε ποτέ την εμπιστοσύνη κανενός, βοηθούσε όποιους και όποτε μπορούσε και δεν εξαγοραζόταν με τίποτα. Κανένα χρηματικό ποσόν δεν μπόρεσε ποτέ να εξαγοράσει την συνείδησή του.
Πέρασε χρόνια με μια βαλίτσα στο χέρι, ταξιδεύοντας από τόπο σε τόπο, κάτι που οι συνάδελφοί του προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να αποφύγουν. Βρισκόταν σε πτήσεις και συνεχείς μετακινήσεις σχεδόν 365 μέρες τον χρόνο.
Τότε κάλεσε τον Αντιπρόεδρο στον γραφείο του και τον ρώτησε αν τον θυμάται. Εκείνος είπε "όχι" και ο νέος Πρόεδρος του θύμισε το περιστατικό και τις συμβουλές του.
Ο Αντιπρόεδρος ξαφνιάστηκε και στη συνέχεια απάντησε "βλέπεις; Η συμβουλή μου ήταν σωστή και σου βγήκε σε καλό".
Και η απάντηση του Προέδρου: "Λάθος κάνεις. Η συμβουλή σου μου έδωσε να καταλάβω τι να μην είμαι. Και γι' αυτό, μετά από 8 χρόνια εσύ είσαι ακόμα Αντιπρόεδρος και εγώ ο Πρόεδρος. Η εταιρία αυτή δεν έχει χώρο για τραυματισμένους σκύλους. Γι' αυτό απολύεσαι".
Όταν μου διηγήθηκε αυτό το περιστατικό, τον ρώτησα απέλυσε τον Αντιπρόεδρο, και αυτός μου απάντησε: "Γιατί δεν ήθελα κατά την διάρκεια της θητείας μου να υπάρχουν στην Εταιρία ατομιστές που πατάνε επί πτωμάτων χάριν της προαγωγής. Αντιθέτως, ήθελα πνεύμα συνεργασίας και ομόνοιας."
Άρα, για να ανέβεις πρέπει να φας τους άλλους; Όχι! Γιατί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου